Wie kan ons helpen om verder te kunnen na het verlies van ons tweelingzoontje, snap jij er iets van?

Paranormaal Forum / Mediums / Mediums / Wie kan ons helpen om verder te kunnen na het verlies van ons tweelingzoontje, snap jij er iets van?

Ingezonden: 21 Jul 2012 11:51
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 2
Hallo daar, Ik vroeg mijn eigen af of er iemand is die ons verder kan helpen en mij een gerust gevoel kan geven. Februari 2011 ben ik bevallen van onze zoon en dochter met 27 weken zwangerschap, er was geen verklaring voor enige wat het kon zijn is omdat het een tweeling is en dat dat vaker gebeurd dat ze te vroeg geboren worden. Mijn zoontje had wat moeite in het begin met zijn ademhaling, mijn dochtertje haalde zelf adem gelukkig want ze wilde er niet uit komen omdat ze met haar schouder ervoor zat..4 weken ging het goed met ze mijn zoontje had nog wel wat moiete om zelf te ademenen terwijl mijn dochtertje het al zelfstandig deed en een beetje hulp kreeg. Mijn dochtertje woog 1000 gram en mijn zoontje 780 gram. Maar na 4 weken kregen wij een telefoontje dat we onmiddelijk na Nijmegen moesten want Jan ging achteruit het ging niet goed. Onderweg kwamen wij al een ambulance tegen die erg zachtjes reed en geen haast had, en ik zei tegen mijn vriend daar zit Jan in! Maar de weg die wij na het ziekenhuis reden was een andere weg waar de ambulance heen reed, aankomend bij het ziekenhuis komt er een ambukance aan gereden, ik voelde ineens zo'n raar gevoel over me heen komen, en wist niet hoe snel ik na de ambulance toe moest, ik zag er achter mensen uitstappen, en dacht nee dat is hij niet, maar mijn vriend zag je verpleegkundige van het ander ziekenhuis al en zei dat is hij wel.. Niet wetende wat er ons allemaal te wachten staat en het enige wat wij konden doen is alles over ons heen laten komen en er voor Jan zijn. En ohh wat zag ons menneke er tocht mager uit, zo erg slecht zag hij eruit dat we dachten dat hij de avond niet mee zou halen. De volgende dag werd Jan toch geopereerd waarmee ze eerst wilden wachten totdat hij iets sterker zou zijn. Ze dachten dat hij N.E.C. zou hebben aan zijn darmpjes, maar eenmaal na de operatie bleek er geen gaatje in de darm te zitten wat ze dachten, dus het was ook weer positief, maar er zaten ook donkere vlekken op zijn darmen, en dat hoefde ook niet negatief te zijn. Andere halve dag na zijn operatie probeerde ze een lijntje te plaatsen in zijn handje, want in zijn voetje mocht niet geprikt worden i.v.m. zijn klompvoetjes. Maar voordat ze het lijntje plaatsten had mijn zoontje al donker verkleurde vingertopjes, maar de lijn hebben ze toch geprikt zonder met ons te overleggen, want hun wisten wat er zou gebeuren als ze toch de lijn zouden prikken dan zouden zijn vingers nog donkereder worden en gaan afsterven. Smiddags kwamen wij in het ziekenhuis en zagen dat zn vingers er donker waren, we konden gelijk gaan zitten want de dokter had op ons gewacht. En wij kregen met de exacte woorden te horen. WIJ KUNNEN NIETS MEER VOOR HEM DOEN WE HEBEBN ALLES GEPROBEERD, HIJ MOET HET NU ZELF GAAN DOEN. Wat zeg je daarop tegen de arts, je zegt er is toch nog wel iets wat jullie kunnen doen. Mijn vriend zei die lijn die moet eruit dat kan zo niet, is er niet een andere manier om het te controleren, nee die was er niet! Mijn vriend zei nogmaals die lijn eruit nu!! Nou dan maar met een polsbandje en een bla bla bla.. toen kon het wel op een andere manier maar toch hebben ze zijn handje kapot gemaakt omdat er geen andere mogelijkheid was! Ik voelde geen enkel gevoel bij de dokters alleen een muur waar ik tegen aan keek.Wij zouden moeten zeggen bedankt voor de zorgen maar hun moeten ook getraind zijn hoe ze hier mee om moeten gaan en ons op kunnen vangen en niet laten vallen.. Weet je hoeveel pijn je heb aan 1 vinger die aan het afsterven is?? en dan was het bij hem 3 vingers die er erg aan toe waren. Mijn zoontje kreeg al morfine voor de pijn van de operatie en nu zou hij nog meer morfine krijgen voor zijn handje en hij was net ander halve dag herstelende van zijn darmpjes,hoe kan hij in godsnaam hier van beter worden en dat is allemaal achteraf gezien want op het moment zelf zit je in een film en kun je niet meer helder nadenken. Die middag dat wij dit te horen kregen hebben we iedereen gebeld om te vragen hierheen te komen want Jan lieten we dopen deze avond in het bijzijn van familie en vrienden. Die avond dat hij gedoopt werd bleek hij erg stabiel te zijn, en voor de doop wilde ik een foto maken van mijn vader en moeder samen met Jan in de couveuse werden de lampen ineens fel, terwijl ik zelf zag dat de zuster juist de lampen had gedimpt voor een sfeer te maken voor de doop, dat de lamp weer feller werd terwijl hij werd werd gedempt is een paar achter elkaar gebeurd, ik zag het 1 keer mijn moeder een paar keer. Onverklaarbaar! Vanaf de doop leek het redelijk goed met hem te gaan, hij ging niet achteruit. Totdat ze een paar dagen later besloten om toch maar te kijken want hij ging niet vooruit en ook niet achteruit. Maar dat is ook niet vreemd gezien zijn handje waar hij er veel pijn aan heeft en zijn darmpjes nog niet hersteld zijn. Ze gingen kijken voor de 2de keer en zoals ze ons al verteld hadden konden zijn darmpjes helemaal weg zijn, en dat bleek ook zo te zijn. We hadden besloten dat het beter zou zijn om Jan niet langer de pijn aan te doen om hem langer hier te houden voor ons. Wij hebben weer iedereen gebeld en iedereen was er ook voor dat Jan werd afgesloten van de apparatuur hadden wij nog met zijn alle foto's gemaakt en toen pas gebeurde dat met die lamp wat ik hier eerde al vertelde. Sorry maar zoals je kan lezen is er erg veel gebeurd in een korte periode dat ik er zelf van in de war raak. OP dat moment sta je er niet erg veel bij stil omdat je daar ook geen tijd voor hebt op dat moment, maar wel vreemd.. Ik heb mijn zoontje in mijn armen gekregen na een lange tijd weer dat was erg fijn alleen niet op deze manier, ik kon mijn zoontje aan mijn vader en moeder geven en laten zien, kijk pap en mam dit is Jan is hij niet prachtig, maar niet in deze situatie niet zo.. we konden even met hem doorbrengen en nadat ik hem had vastgehouden hielden mijn moeder en vader hem vsst, en toen mijn vader hem vasthield kwam de arts alweer binnen om te controleren en hij was overleden in mijn vaders armen die ook Jan heette net zoals de vader van mijn vriend.. Wij konden ons zoontje niet mee na huis nemen ivm met honden die wij hadden en ook dat ik hem zelf niet graag thuis had, waarom weet ik niet, ik denk dat het voor mij gevoel dan nog moeilijker is om het los te laten, we hebben hem opgebaard in het mortuarium waar wij wonen, we hebben ons zoontje gewassen en kleertje aangetrokken en in zijn kistje gelegd wat toch wel erg belangrijk i om dat zelf te doen! Hoe moeilijk het ook is, niemand wil dit doen en niemand moet er aan denken maar dit is nog het enige wat je voor hem kan doen, ik kan me nog herrinneren dat we even een momentje hadden dat we moesten lachen zelfs onder het verschonen van Jan dat hij een beetje op een kaboutertje leek toen wij zijn veelste gote goene blitze muts op zette.. Je weet niet hoe je je moet gedragen, alles moet je over je heen laten komen, je moet hoe moeilijk hte is je hebt geen keus. Het liefst wil je dat dit een nachtmerrie is die snel eindigd. 4 dagen later is Jan Begraven en hebben we een mis gehouden in de kerk. En dat is ook weer zoiets geks, boven het kistje van Jan hing in de kerk een grote kroonluchter, en meerdere mensen los van elkaar vertelde ons na de begrafenis dat de kroonluchter bewoogde, toen de eerste dat vertelde had ik zoiets van ja das wel raar idd, en toen zei de volgende he ik moet jullie nog iets vertellen maar weet niet of dat wel een goed moment is nu, en die vertelde exact hetzelfde verhaal. Later kwam mijn vriend vrienden tegen en die vertelde ook het zelfde verhaal.. Pppppffffff ja en wat moeten en kunnen wij hier nu mee, we hebben het van meerde bevestigd gehad maar wat willen ze hier nu mee zeggen. Zelf heb ik een paar maanden later een flits in de kamer van mijn dochtertje voorbij zien komen en in de woonkamer die een lijn met kaarten aan, en de kaart bewoog er zelfs van.. Maar ja dan ga je echt denken bij jezelf je ziet dingen die er niet zijn want dat kan niet joh.. ! jaar later na de geboorte van de kinderen op 2 dagen na is mijn dochterje gedoopt en had een vriend van mijn viend foto's gemaakt die is ook fotograaf, later de foto's bekeken en niets opgevallen en plots zag ik ook een bol op de foto staan achterin de kerk terwijl net daarrvoor diezelfde foto is gemaakt en niets te zien is en net daarvoor heb ik het over 2 seconden.. ERG VREEMD! Zo hebben we nog veel meer foto's waar wij op staan thuis en waar bolletjes te zien zijn. Mijn vraag is kan iemand iets met dit verhaal om mij verder te helpen, ik zit totaal niet lekker in mijn vel alles is teveel en kost me veel energie ben erg onrustig en heb weinig ergens zin meer in, maar ik ga elke dag verder omdat ik moet en ook voor mijn kleine meid, maar voel me niet happy! Ik hoop snel van iemand een wijs advies te krijgen wat ik ook nodig heb en waarmee ik iets mee kan en verder kan met mijn leven.. Ik hoop tot gauw! Liefs Natasja

Ingezonden: 21 Jul 2012 15:00
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 1657
Beste Natasja + vriend, Best heftig allemaal, nog gecondoleerd. Je zoontje heeft zich nooit goed met zijn lichaam kunnen binden opdat deze niet sterk genoeg was. Hij probeerde dit soms wel met alle macht, met name toen jullie hem gingen dopen. Dit kan het flikkeren van het licht als gevolg hebben gehad. Met name omdat hij al een oude geest is. Dit was ook weer bij de begrafenis goed te merken. Hij heeft er wel vrede met jullie keuze, maar blijft nog bij jullie omdat hij ook graag wilt dat jullie er vrede mee hebben. Praat gerust (hard op) tegen hem en leg jullie keuzes uit, hij is bij je dus hij hoort je wel. Zeg als je er vrede mee hebt, dat jullie van hem houden, opdat hij verder kan gaan naar het licht.

Ingezonden: 22 Jul 2012 10:34
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 2
Hallo Anoniem Dank je wel voor je berichtje aan mij.. Het flikkeren van de lampen was op de avond dat Jan zou komen te overlijden ik hd het verkeerd opgeschreven in mijn verhaal en dat ook aangegeven.. Ik vind het allemaal erg moeilijk te plaatsen wat u mij verteld. Want vrede ermee hebben zullen we nooit, dat is hoe we het nu zien Het is zo moeilijk te geloven dat het Jan zelf was, ik had het gevoel dat het iemand anders was die Jan opving in het hiernamaals. De antwoorden waarna wij op zoek zijn die zullen wij nooit vinden.. Groetjes Mamma van Chloe & Jan

Ingezonden: 29 Jul 2012 07:42
Geregistreerd gebruiker Nu offline	Inzendingen: 41
Dag Natasja, Een heftig verhaal. maar eigenlijk is het "het" verhaal van de mens, het individu dat zelf zijn leven leeft. En hij/zij komt en gaat zoals bepaalt. En dat kan kort of dat kan lang zijn. maar dat doet niets af aan het verdriet en de vragen van de achterblijvers. Ik heb een link geplakt dat verwijst naar een stukje tekst dat behoort bij de mediamieke schrijver Jozef Rulof. Misschien geeft het wat troost. Hij leefde van 1898-1952 dus het taalgebruik klinkt wat gedateerd http://www.hoegee.demon.nl/page17.html met groet Chris

Pagina's: 1