Hoi, tijdens mijn zwangerschap kreeg ik bij iedere test en echo slecht nieuws. Eerst bleken we een verhoogde kans op syndroom van down en trisomie 18 te hebben, naderhand werd er een hartafwijking bij ons dochtertje vastgesteld, na een vruchtwaterpunctie bleek ze definitief syndroom van down te hebben. Onze beslissing was dat we de zwangerschap niet zouden afbreken want de hartafwijking leek goed te opereren te zijn. Echter bij een volgende echo bleek het toch om een ernstige hartafwijking te gaan en werden er ook nog een tweetal vrij forse vochtophopingen in haar hersenen geconstateerd wat kon uitgroeien tot een waterhoofdje. Ik was toen 19 weken zwanger. De prognose was heel slecht want gedurende de zwangerschap zouden de afwijkingen alleen nog maar erger kunnen worden, de artsen waren bang dat ze zeer ernstig gehandicapt zou worden. Om haar een leven vol pijn en verdriet te besparen hebben we met pijn in ons hart besloten de zwangerschap af te breken. Een onmenselijke keuze die je moet maken. Ik werd met 20 weken ingeleid, nu 3 weken. Toen ik aan het infuus lag wilde ik haar nog graag een brief schrijven met alle gedachten die door mij heengeschoten waren de afgelopen dagen. Ik voelde me ontzettend schuldig naar haar toe. Tijdens het schrijven van de brief werd ik echter heel rustig en wist ik opeens dat ons dochtertje onze beslissing begreep en accepteerde. Toen waren zowel zij als ik klaar voor de bevalling en begonnen de weeen ook. Het is nu 3 weken later, ik heb het er nog heel moeilijk mee maar heb het gevoel dat zij me toch stuurt op de ene of andere manier. Krijgt iemand op deze site nog een bericht van haar door? Dit zou ik heel graag willen horen.
|